خسته شدم انقدر گفتم وقت نیست .وقتی میام سمت کامپیوتر بابام ....خوب حق داره دیگه ....یه سال درس ...یه عمر راحتی ....نمیرسم خیلی ها رو خبر کنم جز سه نفر .شرمنده ...بازم آپ می کنم در حدی که وبم رو تعطیل نکنند.به اشتباه ها هم گیر ندید . اصلاً هم حوصله ی ویرایش رو نداشتم .

الان 17 سالمه که این رو می نویسم .نوشتم 17 سالمه که بعد از120سال که خوندمش یادم بیاد کی بودم .شاید فهمیدم که کی شدم.عذاب وجدان دارم ...باید الان در حال درس خوندن باشم نه در حال تایپیدن ..........

مجهول اول: تا همین چند سال پیشا بود که مامانم یه پارچه ی بزرگ رو پهن می کرد وبعد سفره رو روش مینداخت . یه پارچه ی  گل گلی  یا با طرح های سنتی. تا ما غذامون رو رو زمین نریزیم .اول ها می گفت : ((هرکی غذا دور بشقابش نریزه جایزه بهش میدم )).........دید نمیشه .تو کت من نمیره .......گفت : (( غذات که تموم شد جلوت رو تمیز کن ))..........ولی من نمی خواستم خسیس باشم .

مجهول دوم : بچه که بودم می رفتم تو حیاط میشستم، رو زمین، کنار درختا یا یه ستون آهنی که توحیاتمونه ،مورچه ها رو نگاه می کردم . وقتی می دیدم یکیشون داره یه چیز سنگین رو بالا میبره  ،دستم یا یه برگ رو می گرفتم چند سانتی پایین ترکه وقتی خسته شد وافتاد  مجبور نشه  اون همه راه رو برگرده .اون آخر ها که می رسید اون بالا بالا های ستون من روی نوک انگشتام ایستاده بودم و دستم رو تا جایی که می رسید بالا گرفته بودم .ولی بازم 10،20 سانتی باهاش فاصله داشت . دستم خسته ی خسته که می شد می گفتم دیگه رسید .تا میومدم کنار.....تالاپ..........می افتاد زمین و من غصه می خوردم .آخه وقتی می خواستم بزارمش روی برگ و بفرستمش بالا فرار می کرد .غذاشم ول می کرد . ولی امروز بعد این همه وقت رفتم نگاهشون کنم .دیدم دست خالی می روند و می آیند .

حل معادله ی دو مجهولی :  من خسیس شدم، مگه نه .امروز فهمیدم . مورچه ها با من قهرند .بی محلی می کنند . پارچه ی گل گلی بزرگ امروز دوباره پهن شد .رویش بیشتر از 20 تا نون بربری بود .و مادرم مشغول بسته بندی آنها .امروز ظهر بود که با بابایم  می گفتند .... نانوایی دم افطار شلوغ است ، نان پیدا نمی شود ....سهم مورچه ها از آن همه نان خرده نان ها بود ....باور کنید قهر کردند ....به نان ها لب نزدند.......شاید مورچه ها هم روزه............؟

سلام ...........عیدتون مبارک .......البته اگه عیدی میدید......... این شعر متعلق به خانم سوده عباسی اهل  کرمان است .....این رو از توی یک کتاب جشنواره به اسم ((کوچه کوچه ی آسمان ))برداشتم .

 هابیل زخم خورده

 آقای من نیامدی ایل می رود

 آرامش نبود تحلیل می رود

موسی عمر من، به امید وصال دوست

در گاهواره عشق تو، بر نیل می رود

مرغ دعای من، همه شب از صمیم قلب

تاآسمان بسته و تعطیل می رود

آقا بدون تو چه جفا ها که همچو تیغ

بر روح زخم خورده هابیل می رود

در قلب هایمان که زمستان کشیده اند

بیم سقوط ناگه قندیل می رود

مولا بیا که بی تو همه آیه های عشق

در تنگنای غربت انجیل می رود

اینجا سپاه ابرهه تا کعبه ی ولا

بی ازدحام و ترس ابابیل می رود

مولای من! دوباره ز جور برادران

در چاه غصه زاده راحیل می رود

از خاطر حرای دل ما ، بدون تو

حتی نزول حضرت جبرییل می رود

آدینه هایمان همه تکراری اند و سخت

مولا! نیامدی تو و این ایل می رود

سوده عباسی- کرمان

دیروز اینجا یک شعر بود هر کی می اومد راجع به شعر نظر می داد ..........................................................................................

خوب یک نگاه هم به اون پایین بندازید ....................................................................................... .........................حالا تا فردا صبح بیا دنبال این نقطه چین ............. پرو.....  برو اون پایین رو بخون دیگه ...........اِ ....اِ..........بچه هم بچه های قدیم ..........شیطونه میگه ......... برو پایین رو بخون دیگه بچه ...........الان حالت رو می گیرم ..............دیگه نقطه چین  نداریم .

 حالا مثل یه بچه خوب برو اون پایین رو بخون .......اصلاً انگار حرف حالیت نمیشه .........بیا تا به اون جایی که من می خوام برسی...........